در دنیای امروز که تهدیدات سایبری به سرعت در حال افزایش و پیچیده‌تر شدن هستند، رویکردهای سنتی به امنیت سایبری دیگر کافی نیستند. محیط‌های کاری تغییر کرده و مرزهای شبکه‌ای که قبلاً به وضوح تعریف شده بودند، اکنون محو و نامشخص شده‌اند. با افزایش تعداد دستگاه‌های متصل، کاربران راه دور و استفاده گسترده از سرویس‌های شبکه‌ای، مدل‌های امنیتـی سنتـی که بر اساس اعتماد به عوامل داخلی طراحی شده بودند، نمی‌توانند به طور مؤثری از اطلاعات و سیستم‌ها محافظت کنند. این در حالی است که امروزه تهدیدات سایبری پیچیده‌تر و مکررتر از گذشته شده‌ و می‌توانند از داخل یا خارج سازمان صورت بگیرند. روش‌های مختلفی مانند فیشینگ، جعل هویت، بدافزارها، حملات چندگامی و پیشرفته به وفور توسط مهاجمان به کار گرفته می شود.

در این شرایط، مدل اعتماد-صفر (Zero-Trust) به عنوان یک راهکار مدرن و مؤثر برای مقابله با این چالش‌ها ظهور کرده است. این مدل بر پایه این اصل ساده استوار است که هیچ چیز و هیچ کسی نباید به صورت پیش‌فرض مورد اعتماد قرار گیرد، چه در داخل شبکه و چه خارج از آن. به جای اعتماد به عوامل داخلی، Zero-Trust فرض می‌کند که هر تلاش برای دسترسی به منابع شبکه می‌تواند یک تهدید باشد و باید به طور مداوم اعتبارسنجی شود.
ضرورت استفاده از Zero-Trust به دلیل توانایی آن در مقابله با تهدیدات پیچیده، حفاظت از داده‌های حساس، مدیریت امنیت در محیط‌های پیچیده و رعایت مقررات و استانداردهای جدید امنیتـی است. این مدل امنیتـی با ارائه رویکردی جامع و مدرن، می‌تواند به سازمان‌ها در تأمین امنیت بهتر و کاهش مخاطرات کمک کند.